اشعار

یادتان هست نوشتم که دعا می خـواندم            داشتم کـنج حـرم جامعه را می خواندم

ازکلامت چه بگویم که چه با جانم کرد            محـکـمات کــلـمات تو مسـلـمـانم کرد

کلماتی که همه بـال و پر پـرواز است            مثل آن پنجره که رو به تماشا باز است

کلماتی که پر از رایحهً غـار حـراست            خط به خط جامعه آئینۀ قـرآن خداست

عقل از درک تو لبریز تحیّر شده است            لب به لب کاسۀ ظرفیت من پر شده است

هـمـۀ عــمــر دمـادم نـسـرودیـم از تـو            قدر درکِ خـودمان هم نسرودیم از تو

من که از طبع خودم شکوه مکرر دارم            عــرق شـرم بـه پـیـشـانـی دفـتـر دارم

شعـرهایم هـمه پـژمرد و نگـفـتم از تو            فصلی از عمر ورق خورد و نگفتم از تو

دل مـا کی به تـو ایـمـان فـراوان دارد            شیرِ در پرده به چشمان تو ایمان دارد

بیم آن است که ما یک شبه مرداب شویم            رفـتـه رفـته نکند جـعـفـر کـذاب شویم

تا تو را گـم نکـنم بین کویـر ای بـاران            دست خـالـیِ مرا نیـز بگـیر ای باران

من زمین گیرم و وصف تو مرا ممکن نیست            کـلماتم کـلـمـاتـی ست حـقـیر ای باران

یاد کرد از دل ما رحمت تو زود به زود            یاد کردیـم تو را دیر به دیر ای باران

نـام تو در دل ما بود و هـدایت نـشدیـم            مهربـانی کن و نادیده بگیـر ای باران

ما نمردیم که توهین به تو و نام تو شد            ما که از نسل غدیریم، غدیر ای باران

پسر حـضرت دریـا ! دل ما را دریاب            ما یتـیـمـیم و اسیریم و فقـیر ای باران

سامرا قسمت چشمان عطش خـیزم کن            تا تماشا کنمت یک دل سـیر ای باران

آئـیـنـۀ چـشــم می کـنـدم سیـر حـالـتان            حـیــرانـم از روایت فـعــل مـحـالـتـان

مـظـلـومی آن قـدر که نـدارنـد اتـفـاق            حـتی مـورخـان به سـر سنّ و سالـتان

از میـوه های عـلم شما سـیر می شـویم            حـتی اگـر به ما بـرسـد سـیب کـالـتان

نفـریـن به ما اگـر به تـمـنـای روشنی            بـیـرون بـیـاوریم سـر از زیـر بالـتـان

ابن الرضای دومی و سجـده می کـنـیم            بـر آفــتـــاب مـشــرقــی بـی زوالـتـان

هرکس که سائل کرمت شد کـریـم شد

کوچک شد آن که پیش تو، عبدالعظیم شد

احـسـان خـانـــواده تـان از قــدیـم بـود            آنــقـدر روی بـام شــمـا یـاکـریـم بـود

راه تو را نـیـاز به خـدمـتگـذار نیست            پـرده نـگـاه دار سـرایت نــســیـم بـود

ای آسمان چه شد که شدی همنشین خاک            وقـتـی خـدای عــز و جـلت نـدیـم بود

ای آنکه چـو بـدستی بـازی کـودکـیت            مثـل عـصـای معـجـزه هـای کـلـیم بود

بــیــراهــه بـود راه، بــدون هـدایـتـت            تنـهـا صراط نـور شـما مـستـقـیـم بود

نام تو جـلـوه ای ست از اسـمـا پـنج تن

هم گـشته ای امـام عـلـی، هم ابالحـسن

وقـتش شده که بـاز به سجاده رو کنید            وقتش رسیده با خودتان گفت وگو کنید

وقتش رسیده است که در چـنتۀ قنوت            کـار شــفـاعـت هـمه را باز رو کـنـید

بـایـد حــصــیـر ســادۀ بی آبــروی را            جــا زیــر پـای داده و بـا آبـرو کـنـیـد

گـیـرم که آب ســرد نـیـاورد خـادمـت            بـاید به آب گـرم بـهـشتی وضـو کـنید

باید که باز زخـم و جراحات شیعه را            با دست مـرحمـتگر مرهـم، رفـو کنید

امشب دوباره سمت خـدا ساده میروید

از جـــادۀ حـصـیـریِ سـجـاده میروید

آقا از اینکه اینـهـمه تنها شدی ببـخش            از اینکـه خرج مردم دنیا شدی ببخش

مـظـلومی مقام تو تقصیر دشمن است            امـا غـریب بـین احــبّـا شـدی بـبـخـش

تا قبل از این برای تو کاری نکرده ایم            مظلـوم بـی وفــا شدن ما شـدی ببخش

تقـصیر ماست حرمتتان را شکسته اند            زخـمـی بی تـفـاوتـی ما شـدی ببخـش

حالا بـرای پـر زدنت گــریه می کـنـیم

هی در ازای پرزدنت گـریه می کـنـیم

گرفته جان نفسم در ثناى حضرت هادى           دُر سخن بفشانم به پاى حضرت هـادى
نداشت طوطى جانم هنوز لانه به جسمم           كه بود مـرغ دلم آشناى حضرت هادى

صفا و مروه كجا و حريم يوسف زهـرا           صفاست در حرم با صفاى حضرت هادى
مقــربـان الهــى فــرشــتــگــان بهشتــى           كشند منت لطف و عطاى حضرت هادى
ز دست رفته شكيبم خدا كند كه نصيـبـم           شود زيارت صحن و سراى حضرت هادى
درنـــدگان زمين التــجـا برند به سويش           پرندگـان هوا در هـواى حضرت هادى
اگر به سامره‏ ام اوفتد گذر، سرو جان را           كنـم نثـار به گـنبد نـماى حضرت هادى
دلـم كه درد گناهش به احتـضار كشانده           پناه بـرده به دارالشفـاى حضرت هادى
مرا چه قدر كه گردم گداى خاك نـشينش           كه هست خازن جنت گداى حضرت هادى
دهد به روح لطيف ملك، صفا و طراوت           ملاحـت سـخـن دلربـاى حضرت هادى
به خاك عطر بـهـشـتــى پراكـند اگر آيد           نسيمى از طرف سامراى حضرت هادى
به عمر دهر مرا گر دهند عمر، نيـرزد           به لحظه‏ اى كه كنم جان فداى حضرت هادى
به تيرگى نبرى روى و راه خود نكنى گم           هدايت است به ظل لواى حضرت هادى
بخوان زيارت پر فيض جامعه كه برى پى           به ارزش سخـن دلرباى حضرت هادى
مرا رضايت ابن الرضا خوش است كه دانم           بود رضاى خدا در رضای حضرت هادی

فـتاده مرغ دلـم ز آشیان در این وادی           كه هـر كجـا رود افـتـد به دام صیادی

به دانـه‌ای دُّر یـكـدانه می‌دهـد بـربـاد           نه گوش هوش و نه چشم بصیر نقّادی

چنان اسیر هوا و هوس شدم كه نپرس           نه حال نـغـمـه سـرایی نه طـبع وقّادی
دلا دل از همه برگیر و خلـوتی بپذیر           مــدار از هـمـه عــالـم امـیـد امــدادی
مگر ز قـبله حـاجات و كعـبه مقصود           مــلاذ حـاضـر و بـادی عـلـیّ ‌الـهـادی
محیط كون و مكان نقطه بصیر وجود           مـدار عــالـم امـكـان مـجــرّد و مـادی
شَها تو شاهد میقـات « لِی مَعَ اللّهی»           تو شـمع جــمع شبـسـتان مُلك ایجـادی
صحـیـفه مـلــكـوتیّ و نـسخه لاهـوت           ولیّ عــرصه نـاسـوت بهــر ارشـادی
مقـام باطن ذات تو قاب قـوسـین است           به ظاهر ارچه در این خاكدان اجسادی
كشیدی از متوكل شدائدی كه به دهـر           نـدیـده دیــده گــردون ز هـیچ شّـدادی
گـهـی به بركه درنـدگان گـهی زنـدان           گهی به بــزم مِی و سـازِ بـاغی عادی
تو شـاه یكّه سـواران دشت تـوحـیـدی           اگـر پـیــاده روان در ركــاب الحـادی
ز سوز زهر و بلاهای دهر جان تو سوخت           كه بـر طـریـقـه آبـاء و رسـم اجـدادی